कविता . ल्वहँ व मुर्ति
– समा श्री
न्हिथं सुथय्
जब देगःया गं न्याइ
जिं बिचाः याय्
मनुखं द्यः थनाच्वन !
बाय् मेगु छुं ?
सः खुसि मखु यकःति बाः वनीम्ह
सः चाकःछिं न्यनावनी
गंया थ्वया व तरङ्ग चाकःलिं जुइ
चाकः दुने
म्वानाच्वनी केवल चेतना
सिना केवल ल्वहंथें जक
न्ह्यलं चाः केवल ज्ञान
मुर्छा मात्र अज्ञानता
न्हिथं सुथय्
जब देगःया गं न्याइ
जिं बिचाः याय्
देगःया गँनं
द्यः न्ह्यलं चाय्की कि मूर्खता ?
मिँ गन जक मदुथें
प्वाःया मिँ नं मिँ हे खः नि !
तं नं ला मिँ हे खः !
अभिमान नं मिँ
मिँ संरक्षक खः जीवनया
मिँ विनाशक नं खः जगतया
सौम्य, शान्त लकसय्
न्हिथं सुथय्
जब देगःया गं न्याइ
जिं बिचाः याय्
देगःया गँनं
मिँ ग्वाकी कि स्याइ ?
न्हिथं सुथय्
जब देगःया गं न्याइ
जिं बिचाः याय्
मनुखं देगः दुनेया ल्वहं थनी !
वा
थः दुनेया मूर्ति ?
